Budowa naszego wewnętrznego gnojowicy – czyli gotowanie po turecku.

Palp się trochę stęsknił za tanimi warzywami pachnącymi latem. Gdy lato nadeszło, a z nim uginające się pod ciężarem jadła stoły – kombinuje coś ciekawego – tak często, jak mu siły pokorporacyjne pozwalają. Na niedzielną obiadokolację wymyślił faszerowane papryki, ale swój wypróbowany przepis postanowił sturścić, stukować czy sturczyć, w sensie nadać daniu tureckiego szlifu. Kiedyś już próbował.

Grillowana Noc Muzeów – czyli kulturalny absurd ze słomą w butach w tle.

Warszawskie (i nie tylko warszawskie) salony, saloniki, living roomy i kurniki ogarnęła nowa moda. Grillowanie na balkonie, januszowe kibicowanie piłkarzom (ręcznym, nożnym, siatkowym czy innym) oraz wakacje w Egiptowie są już passe. Teraz liczy się Noc Muzeów. A niech wiedzą, że kulturalnie raz w roku wychodzimy do muzeum. Niech, kurwa, mają świadomość jełopy na fejsbusiu, że my kurwa kulturalne chamy jesteśmy, a słoma z butów to tylko modowy zabieg mający podkreslać naszą dumę z wsiejskiego etno-pochodzenia. Bo my Warszawiaki som, od 10 pokoleń albo 10 tygodni. Wsjo rawno, moi drodzy, na odległość pachnie gównem jak noc długa i szeroka.

Co zrobisz gdy ci powiem, że mózg nie jest w głowie?

„A mózg jaki jest każdy zobaczyć może. Są miejsca, które błogosławisz Boże”. Każdy je ma, prawda? Masz je Ty, mam je ja. Ma je chyba też Kazik Staszewski. Miejsce, w którym się przebywa nie dla jakiegoś większego, ponadczasowego celu, nie dla lansu nie dla potrzeby chwili – dla znalezienie odpoczynku, chwilowego powrócenia do tego, co kiedyś w życiu było ciekawe, ważne, interesujące, dziwne. Dla wspomnień jakichś. Witajcie w mózgu, a właściwie w „Mózgu”.

Jak to wakacyjnymi fociami Palp co chwilę w pysk dostaje…

Czerwiec w połowie, lato za oknem. Tak, dla 90% społeczeństwa zaczynają się wakacje. „Wakacje! — with Ania B. and 2 others at Lotnisko Chopina” – grzmią statusy na Fejsuniu – „Goodbye Warsaw! — with Jasiu C. and 6 others at Lotnisko Chopina” – krzyczą inne. Tak, moi Drodzy. Sezon ochów i achów nad przydrożnymi barami, słit fociami z zabytkami w tle i brudnymi dziećmi z indyjskich miast na lirycznych zdjęciach z „Paweł Photography” uważam za otwarty. Przyzwyczajcie się, będzie jedynie gorzej!

Zachodnie pieski szczekają, a rosyjska karawana idzie sobie dalej…

Niemiec, który mówił do mnie per „Panie” zaginął. Nie przyszedł do pracy, nie odpowiedział na żadną wiadomość, zniknął. Podobno skontaktowała się z naszym biurem jego rodzina, ale to wszystko ścisłe przez poufne. Obstawiamy, że psychicznie nie wytrzymał, ale mamy nadzieję, że to nie wina „kolegów” ale „miejsca pobytu”. Choć w sumie nie wiem, co ja obstawiam, a co bym wolał, by było prawdą.

Polska cała jak długa i szeroka brendzluje się Wahadełkiem, szumnie nazywanym Koleją Dużych Prędkości.

Hip hip hurrra, PKP dołączyło do cywilizowanych firm kolejowych. Pendolino, które w Polszy powinno się jednak nazywać chyba jakoś inaczej, przybyło do Wrocławia. Powinno się nazywać inaczej, bo nazwa ta pochodzi od włoskiego słowa znaczącego „wahadełko” – co ma być obrazowym opisem wychylnego pudła pozwalającego na szybsze wchodzenie w łuki i dzięki temu szybszy średni czas przejazdu z miejsca A do miejsca B.

Cieszmy się z narodzin Royal Baby! Dzięki temu przez kilka dni nie musimy oglądać naszych polityków w każdym kanale TV!

Dziecko urodzone. 22 lipca roku pańskiego 2013, w piękną, 69 rocznicę ogłoszenia Manifestu Lipcowego, na świat przyszło dziecko. Brytania szaleje, pół świata posikało się wczoraj z radości. I mimo całej tej swojej cukierkowej śmieszności, ja wolę jednak dziennikarzy na drabinach, krzykaczy królewskich na ulicach Londynu i reportaży o tym ile kto na Royal Baby zarobi, niż skwaśniałe twarze Kaczki, cwaniaka Ziobry, facjatę posła Żalka czy spoconego Gowina.