Gastronomiczna hipokryzja, czyli „nie chcę, nie zjem, zaraz zwymiotuję”

Cokolwiek nie powiecie, nie zmienicie moje zdania. Większość z nas jest gastronomicznymi hipokrytami. Nie dość, że z minami znawców komentujemy żarcie w knajpach, to jeszcze z niewłaściwym roli autorytaryzmem jedne produkty uznajemy za dobre a inne za wstrętne. Często wbrew zdrowemu rozsądkowi.

Najbardziej znany przykład? Chyba nie ma lepszego niż tatar. Bo tatara to większość z nas zje. Mało tego, tatarek to obowiązkowa przystawka wielu rodzinnych przyjęć i okolicznościowych imprez. Surowe, siekane (albo, co zdarza się częściej, mielone) mięcho. Czerwone, krwiste, chłodne, walące surowizną po nozdrzach. Tak, tatara lubimy. Średnio wypieczonego steku jednak najczęściej… nie ruszymy. Nie mówię tu już o steku krwistym! Tego to 95% Polaków do ust nie weźmie!

Kaszankę z grilla podgryza pewnie połowa naszej populacji. Mimo że ciemna czy wręcz prawie czarna: mam wrażenie że uważana jest za kiełbasę. Gorzej z czerniną. Tej to nie weźmie do ust większość. Przecież to krew! Stuletniego jaja, chińskiego przysmaku dojrzewającego w ziemi przez kilkadziesiąt dni, nie weźmie do ust żaden Polak będący przy zdrowych zmysłach. Przecież to zgniłe! Środek jajeczka – zielono-niebiesko-turkusowo-pomarańczowy, to przecież zgnilizna najwyższej klasy! Produktu, na zepsucie którego jesteśmy społecznie uczuleni (kto jeszcze pamięta „podglądanie” jajek przez specjalną lampkę przed zakupem w sklepie?). Jednocześnie produkty kiszenia (tak, ten proces jakoś strasznie daleko od gnicia nie leży) kochamy i uważamy za narodowe (gówno prawda, kiszone ogórki to ja nawet niedawno na Zakaukaziu jadłem – i też uważają że to „ichniejsze”!) – i z wyrzutem patrzymy na obcokrajowców próbujących nam wmówić że ogóreczki są zgniłe. Taaaak, ich miny są tak samo wiele wyrażające jak nasze, gdy widzimy przed nosem stuletnie jajo, albo i jajo „z niespodzianką” (wcale nie zabawkową) na wschodzie Azji zwane balutem.

Dalej można iść już tylko po bandzie. Gdy po mojej małej podróży po Chinach opowiadałem, że na talerzu miałem psa: ostracyzm otoczenia w wielu miejscach sięgnął zenitu a w kilku przeszedł moje wszelakie oczekiwania eksplodując znaną nam już hipokryzją we wszystkie strony. „A swojego psa być na kotlety przerobił, skurwysynu!?” – słyszałem tu i ówdzie. Co oczywiście nie przeszkadza atakującym, od czasu do czasu zjeść króliczka – jak tylko będzie okazja, bo to przecież mięsko fajne, miękkie i smaczne. Jaka różnica? Dla mnie żadna. Tak jak my nie zabijamy królików domowych (maskotek) tak Chińczycy nie jedzą domowych psów. Tak jak my mamy hodowle królików na talerze, tak i oni takowe posiadają. Jak będziecie w Chinach i poznacie jakichś Chińczyków to powiedzcie im, że w Polsce mówimy, że oni jedzą wszelakie psy i robią łapanki na nie na ulicach. Ich iny wyrażają absolutnie wszystko. Najczęściej wielkie, ogromniaste znaki zapytania. Poza tym, uspokoję Was, Chińczycy w 90% też nie jedzą psów. Ludzie na wsiach, albo biedne jadłodajnie korzystają z psiny jako składnika dań. W dużych miastach (a sprawdzałem w Szanghaju), trudno nawet kupić takie mięso. Jak zapytałem o knajpy czy restauracje: kazali mi pojechać do Pekinu (sic! czyż nie przypomina wam to przepychanki między dwoma dużymi polskimi miastami?) albo na wieś. Ewentualnie do Korei. Znajoma przywiozła więc z innej prowincji. Podobno teraz w Chinach nie są psy – nigdy nie były, wywołują jedynie niezdrową podnietę u obcokrajowców, ani koty jedzone w jednej z prowincji na południu kraju. „Teraz w dobrych lokalach podają szczury” – poinformował mnie pracujący w Szanghaju Australijczyk. „Licz sto dolców za obiad. Minimum”. I tak właśnie nie zjadłem szczura na kolację.

Aaaa, prawie zapomniałem. Tak na marginesie: Kto był w Peru? No? Kto? A co tam jest narodowym przysmakiem? Ktoś przypomni?

I na koniec zdradzę jeszcze jedno. Niech się przybyli weganie troszkę podenerwują, bo to zawsze takie słodkie jest jak jakaś osiemnastka w skórzanych butach nie je mięsa w imię dobra zwierząt. Tak więc moi drodzy, to nie jest tak, że jesteśmy z natury roślinożerni – każdy lekarz i każdy student anatomii wam to powie. Ostatnio słyszałem, że to ewolucja spowoduje, że zrezygnujemy z mięsa. Dobre i takie posieczenie. Na razie ewolucja sprawiła, że na moim parapecie widok po kolacji wygląda tak:

A na marginesie: gdzie kończą się Wasza tolerancja gastronomiczna? Czy potrawka ze szczura to coś, co zjecie? Gulasz z psa? Jajeczko w kaczuszką w środku czyli balut? Suszona w słońcu szarańcza? Zupa z móżdżku? Smażone pająki? Mrówki w cieście? Czego na pewno do ust nie weźmiecie?

P.S. Zdrobnionka w tekściku zamierzone.