Bilety za złotówkę, czyli jak się w Polsce zrodziły miliony „podróżników” i „eksploratorów”. Głównie cudzych kanap i lotniskowych poczekalni.

W świecie, w którym fast food jest restauracją, zakonserwowany wszelakimi „E” napój owocowy: jedną z pięciu zalecanych porcji warzyw i owoców dziennie a dziewczęta wrzucające na blogi swoje zdjęcia w „stylówach” – wyznacznikami dobrego stylu – dwudniowy weekend, zwany kiedyś zwyczajnie „city breakiem” czy „wypadem weekendowym” stał się nagle „wyprawą”. Niektórym „podróżnikom” jak widać odjebało kompletnie – lecz nie do końca jestem pewien czy przedefiniował się sam termin, czy może coraz więcej wśród jeżdżących po świecie jest idiotów, cwaniaków i pozerów.

Możemy oczywiście wyjąć teraz z szafy jakieś opasłe tomisko, teoretyczną knigę opisującą w bardzo mądry sposób bardzo zwykłe zjawiska albo i zapytać wujka Googla czym jest podróżowanie, turystyka czy urlop. Oczywiście moglibyśmy to zrobić, ale nie widzę sensu – jak ktoś ma taką potrzebę, potrafi chyba znaleźć odpowiednią pozycję. To miejsce ma być subiektywne i nie-teoretyczne, więc tą linię teraz będę podtrzymywać. Za chwilę dostrzeżecie, że jak ognia unikam słów „turystyka”, „turysta” czy „odwiedzający”. Słowa te mają swoje teoretyczne, bardzo specyficzne znaczenia, które w dzisiejszych czasach się zacierają – a mnie teraz mniej interesują.

Podróżowanie, to według Palpa, przeżycie testowalne organoleptycznie sprzężone z przemieszczaniem się w przestrzeni. Tak więc w tej mojej prywatnej nomenklaturze, tak urlop z rodziną na plaży, jak i weekendowy wypad do rodziców na działkę jak i ekspedycja w kongijską dżunglę – będą podróżowaniem. Jako że podróżowanie podróżowaniu nie jest równe, możemy dalej sobie to pojęcie dzielić i uściślać. Jednak nie każde przewiezienie dupy samolotem jestem skłonny nazwać szumnie „podróżowaniem”.

Więc o co mi dziś chodzi? A o to, że coraz mniej rozumiem z blogów „turystycznych”, w których zaroiło się od „wypraw” do Toskanii, „ekspedycji” na Litwę i „wycieczek” na pobliskie tanie lotniska – bez celu właściwie. Ludziom się w głowach popierdoliło. Czytam na blogu „Relacja z super weekendu w Manchesterze” – otwieram, zaczytuje się że taki a taki by wtedy a wtedy za złotych 33 (super! Zazdroszczę tym, co mogą w dowolnej chwili wyrwać się bez żalu na kilka dni za granicę w środku tygodnia za grosze!) w Manchesterze. Mieszkał u kogoś z Couchsurfingu (dał za siebie nawet płacić w knajpie – czyli użebrał kilka piw. Tak, cynicznie, bo kiedyś ja fundowałem wszelakim maści freeloaderom piwo, wódkę i dobre jedzenie) zjadł „obiad” (sic!) w McDolandsie, pochodził po mieście i… wrócił. W innym poście innego internauty słyszę o wyjeździe do (uwaga!) Szwecji. Na dwa dni. Brzmi intrygująco i szalenie, ale odrobina szaleństwa przecież nikomu jeszcze nie zaszkodziła, prawda? Całość wpisu wieje nudą, bo jak w ciekawy sposób opisać wałęsanie się po Nykopping (na autobus do jakiegokolwiek ciekawego miejsca zwyczajnie nie było kasy), znów nieszczęsny „obiad” w McDonaldsie i nocleg na lotnisku. Nie to, żebym uważał, że w tych okolicach nie można ani niczego ciekawego zobaczyć, ani niczego interesującego przeżyć. Wiało nudą tak na blogu jak i w czasie tego wyjazdu, bo na nic innego oprócz kanapki w McDonaldzie nie starczyło. Niedawno czytałem o parze, która w jakimś dla mnie niezrozumiałym i całkowicie debilnym amoku, lata za stówkę do Włoch żeby, uwaga, uwaga po raz kolejny: zjeść w jakiejś wiosze blisko lotniska pizzę i lecieć do domu tego samego dnia. I dumni są z tego idiotyzmu strasznie. Znam też osobiście ludzi, którzy pakują kanapki i lecą na „weekend” do Oslo. Nie wydając prawie korony na miejscu. Zrozumiałbym każdą z tych osób, gdyby powiedziała tylko jedno: „Uwielbiam latanie. Samą czynność, bycia w powietrzu, oglądania chmurek i zniżania do lądowania. Kierunek nie ma znaczenia”. Ale nie, tu chodziło o „zwiedzanie”, o „zobaczenie czegoś na miejscu”

I czym są te cztery przypadki. Mądrym i sensownym spędzaniem czasu? A może ja, zupełnie na opak wszelakim opiniom, postawię tezę, że są stratą czasu i wyrzucaniem w błoto (małych bo małych ale zawsze) pieniędzy?

Ja na swój pożytek dzielę podróżowanie na urlopowanie (smażing i placking na plaży – ja nie praktykuję), wycieczkowanie (wrzucasz dupę w samolot, autobus czy na wycieczkowiec i z przewodnikiem zwiedzasz co tam w planie miałeś – dla mnie średnia opcja), city breaki – u znajomych czasem, albo w wynajętym apartamencie, hotelu, hostelu czy innym B&B – trwa on powiedzmy 2-5 dni, oraz lajtowe podróżowanie. Później to już wyprawy (wiecie, pół roku studiujecie – nie „czytacie”, ale studiujecie – miejsce dokąd jedziecie, zabieracie masę sprzętu i robicie jakąś zajebiście egzotyczną, niebezpieczną tudzież szaloną rzecz: rzucacie się z Annapurny, biegniecie nago z Ziemi Ognistej na Alaskę tudzież próbujecie zawrócić kijem Narew i nożem Amazonkę). Na końcu są ekspedycje. Ale ekspedycje zaczynają się tam, skąd wyruszają Kamiński, Pałkiewicz czy niegdyś Halik z Dzikowską. Z pełną świadomością wyjmuję z tego wyjazdy „zorientowane” czy to biznesowo, czy pijacko czy też w jakikolwiek sposób nastawione na jakąś konkretną czynność. Tak więc podróżowanie lajtowe odbywa się czasem z większym a czasem z mniejszym przygotowaniem (jak my w Gruzji), w fajnym gronie, bez jakiegoś nadętego szukania podtekstów bez parcia na „bycie wędrowcem/członkiem ekspedycji i robienia z siebie nie wiadomo jakich podróżników. Bez miejsc niebezpiecznych, z poznawaniem ludzi, piciem lokalnych trunków, testowaniem kuchni, kultury i miejsc. Wszystkiego po trochu. „Jak tam wasza wyprawa do Gruzji?” – słyszałem już po przyjeździe. A czy my zdobywaliśmy chociażby Kazbek? Przepłynęliśmy kajakiem Morze Kaspijskie? Rowerem przejechaliśmy Afganistan? Nie. Więc wyprawa to była żadna. Zwykłe lajtowe podróżowanie. W miarę komfortowe, a przede wszystkim w miarę tanie lajtowe podróżowanie. Przeznaczyłem na nie tyle a tyle, wydałem 80% tego, co założyłem. Ale bez tej kasy nie ruszyłbym dupy z domu. Bo ta kasa to gwarant zobaczenia i przeżycia na swoim ciele tego, co w danym miejscu zobaczyć trzeba.

Co musi być w podróżowaniu (nawet lajtowym) do obcego miejsca, bym mógł powiedzieć, że wyjazd był pełen i jestem zadowolony? Muszę choć trochę się wtopić w miejsce. Poznać lokalsów albo ludzi tam mieszkających. Nie mogę wciąż myśleć o tym, czy mam gdzie dzisiaj spać i czy ktoś mnie nie przygarnie albo nie (dla mnie to w tej chwili forma wyrafinowanego żebractwa którego nie toleruję – a wiem co mówię, 8 lat aktywnie bawiłem się jako host w HC i CS – choć głównie w tym pierwszym). Poza tym: muszę jeść gdzie lokalni i to co oni (no przecież nie, kurwa mać, w McDonaldzie, bo to wstyd i hańba! Jak jeszcze jestem w stanie w wypadkach awaryjnych zjeść coś takiego w Polsce, tak na wyjeździe normalnie szkoda mi nawet czasu, nie mówiąc o kasie i niezjedzonym lokalnym jedzonku!). Musze też coś zobaczyć. I to wcale nie hardcorowo – nie muszę być w każdym muzeum, bo muzealnikiem nie jestem i nie wszystko mnie jara. Ale muszę mieć pewność, że jak nagle po drodze spotkam jakiś zajebisty obiekt z biletowanym wejściem, to będzie mnie stać na wejście. Mimo wszystko jakieś podstawy poznawcze historii muszą być. Wiecie, w Gruzji trzeba zobaczyć kilka kościołów i monastyrów, w Oslo łódź Wikingów czy Kontiki czy British Museum w Londynie. Dobrze, jak podczas wyjazdu „przypląta się” jakieś fajne zdarzenie kulturalne. I nie nie, nie snobuję się na muzykę poważną czy mało zrozumiały dla mnie balet. Ale będąc w Dublinie nie można nie poszukać pubu z muzyką na żywo (i zatańczyć z Irlandczykami) czy nie pójść na pokaz ze stepem irlandzkim, w Grecji kiedyś udało mi się dostać na koncert Bregovicia w starożytnym amfiteatrze, w innym, już w Turcji byłem na „Sułtanach Tańca” – przedstawieniu obrazującym historię Turcji w ciągu 3 godzin. W tej samej Turcji kiedyś byłem zaproszony na tureckie wesele, ale to już inna bajka:-). W Londynie staram się od czasu do czasu chodzić na musicale (bo tak jak w Polsce byłem raz lata temu i był szmirą okropną tak na West Endzie to naprawdę inna klasa), a wciąż poluję na jakiś spektakl teatralny z megagwiazdą znaną z ekranu. Snobizm? Nie, ja nie wiem, czy ja kiedyś w dane miejsce wrócę – chcę je chłonąć wszelakimi zmysłami, dotknąć, usłyszeć, zobaczyć i posmakować.

Nawet w cholernym Oslo, drogim jak skurwysyn i strasznie finansowo nieprzyjemnym, można zjeść lokalnie. Jak już mieszkasz u kogoś z CS albo i u znajomych jakichś – przejdź się do sklepu i zobacz po ile są owoce morza. Kup samemu – bo to takie minimum minimów by coś od siebie dać w zamian za gościnę (tłumaczenie że to „po prostu CS więc po co” robi z Ciebie skurwysyna-wyłudzacza, bo HC i CS to nie tanie mieszkanie a poznawanie ludzi. A jak uważasz że Ci się należy, to pomyliłeś serwisy. Już nie wspominam, że to obowiązek jeśli znajomi Cię przygarnęli, bo inaczej chyba nie można się odwdzięczyć za gościnę jak prezentem albo kolacją…) Tak więc owoce morza w Oslo? Świeże, pachnące, niesamowite i niedostępne u nas. Krewetki sprzedają z beczek (jak u nas ogórki czy kapustę) i kosztują (uwaga!) niecałe 20 koron – czyli za niecałe 10 złotych za kilogram. Łosoś? Proszę bardzo: 30 koron za kilo. Takie ceny płaciłem ja 3 lata temu w Oslo. Wyżerka jak mało gdzie! Dodatkowo kawałek kiełbasy z renifera (też nowość), norweskiego kawioru, i kilka piw na spróbowanie. Zjedliśmy za śmieszne pieniądze zajebistą kolację nad brzegiem fiordu. Na pohybel idiotom, którzy przedłożą nad nią Big Maca! Nawet jedno piwo sączone sobie w Oslo w knajpie z widokiem na port i zatokę jest warte 88 koron (prawie 50 złotych). Że Cię nie jest stać na pięć dych za piwo? To może po prostu Cię nie stać na podróżowanie w tak drogie miejsca?

Dlatego, Moi Drodzy, wyśmiewam i będę wyśmiewać „podróżników”, którzy spędzając kilka godzin na jakiejś wiosze „poznawali smaki Toskanii”, śpiąc na lotnisku „zwiedzali Skandynawię” a wałęsając się bez celu po jakimś zadupiu „poznawali Bałkany”. Podróżowanie (mniej czy bardziej lajtowe) musi trochę kosztować. Tak to już niestety jest, że za darmo to już nawet rzadko w ryj można dostać. Jeśli nie mam kasy niezbędnej na poznanie – nie wyjeżdżam. Żeby podróżować trzeba mieć czas i trochę kasy. Oczywiście każdy jej potrzebuje w rożnym zakresie, ale bez niej albo za 50 złotych podróżować się nie da. Można się przemieszczać, ale z podróżowaniem to nie ma nic wspólnego. Dla mnie „szpanowanie” tym, że za 300 zł (razem z przelotem, nocleg na lotnisku koło śmietnika i biletomatu wliczony) było się we Francji czy w Norwegii jest zwykłym idiotyzmem i brakiem wyczucia tego, co ciekawego można za tą kasę zrobić. Bo mając trzy stówki Proszę Państwa, to można już (zupełnie lowcostowo jeśli ktoś tak bardzo lubi nadużywać tego słowa) spędzić zajebiście fajny weekend w Polsce. W fajnym towarzystwie, w ciekawym miejscu, z dobrym piwkiem i niezłym żarłem. I konia z rzędem temu, to mnie przekona, że takie „podróżowanie” ma jakikolwiek sens. Ci, którzy wydali 300 zł na taki weekend nie tyle zaoszczędzili 2 tysiące na lotach, wyżywieniu czy zakwaterowaniu (jak często lubią to podkreślać w różnorakich relacjach na swoich blogach), ale wyrzuceniem w błoto 300 złotych.

Więc co? Będzie, że Palp najpierw hejtuje lowcosty a później sam po taniości lata? Ani jedno, ani drugie. Nie hejtuję, tylko się cieszę, że w tyle miejsc można polecieć za rozsądne pieniądze. I czy latam lowcostami? Powiedziałbym pół na pół, czasem LO, BA czy inną Lufą, a czasem Wizzem. Tylko jak patrzę na popierdoleńców wykorzystujących loty za złotówkę w jakimś idiotycznym celu, to żal mi tych, którzy zbierają cały rok na wakacje, a później muszą płacić grubą kasę za bilety. Bo ktoś chciał w Bergamo zjeść pizzę.

———————–

A jeśli mało Ci moich tekstów, to zapraszam do zapoznania się z kolejnymi:

Przewodnik praktyczny – jak się nie zachowywać na wakacjach – czyli słoma i buractwo.

100 stopni Calvina-Mikke, czyli młodzieży spojrzenie na te sprawy

Conchita dla każdego, Wurst dla wybranych. Albo na odwrót.

Siedem żołądków, jeden zwierzak.

Jak trwoga, to o kielicha!

Wegańska golonka – przepis na sukces kulinarny.

Wydymani eko-cukinią.

120% dżemu w dżemie – czyli reklamowy bełkot.

Soszjal mediowa dziwka, czyli to, czego potrzebuje rynek pracy.

Powiększ penisa – pewna recepta na sukces.

Długie, kolorowe i sra po krzakach – szlakiem pielgrzymkowym prosto do Częstochowy.

fota: el Pais